De een relativeert wat meer, de ander wil álles uit het leven halen. Na het overlijden van hun middelste zus zijn die gevoelens alleen sterker geworden. Broer en zus Marc en Ilse Diks leiden samen Alpina.nl. Het lijkt zo te moeten zijn, want ze zijn verbonden door toevalligheden. ‘Doe waar je gelukkig van wordt.’
Marc Diks (52)
‘Als kind zat ik een tijdje bij een toneelvereniging, omdat ik acteur wilde worden. Maar dat idee verdween en na mijn diensttijd ben ik op m’n 21ste toch de verzekeringen ingestapt. Ik kende de branche een beetje omdat mijn ouders in de verzekeringen zaten. Wij, hun drie kinderen, hielpen elke zomer mee met folders rondbrengen en dossiers opruimen. Ik begon bij Amev, dat later fuseerde met ASR, maar dat was te corporate, te veel een keurslijf. Ik heb nog bij andere bedrijven ervaring opgedaan en drie keer de wereld over gereisd voor ik op m’n 29ste definitief mijn vaders zaak instapte. Onze ouders hebben dat nooit gepusht. Wij gingen alle drie naar een Jenaplanschool, waar je vooral lekker je eigen gang kunt gaan. Zo waren mijn ouders ook. Het is dus echt toeval dat Ilse en ik bij mijn vader in de zaak terechtkwamen. Maar het ging meteen goed. Niet zo gek misschien, want sinds onze tienerjaren hebben we dezelfde vriendengroep. Zij is zelfs getrouwd met een van mijn goede vrienden. Wat ook werkt is, dat we verschillend zijn. Ilse haar kracht is omgaan met personeel, die van mij is marketing en IT. Als iemand iets heeft in de privésfeer, of ziek is, dan weet Ilse precies wat te doen. Ze is ook meer van de kleine gesprekjes en is oprecht geïnteresseerd. Ik kom binnen en ga meteen aan de slag. Die combinatie, die heeft voor ons vanaf dag één goed gewerkt. Dat sociale van Ilse, daar zou ik ook wat meer van willen hebben. Zij op haar beurt zou meer kunnen halen uit netwerken, dat is niet haar sterkste kant. Ik stap bij dat soort gelegenheden juist sneller af op mensen.’
‘Je moet doen wat je blij maakt’
‘Onze vader overleed in 2012, acht jaar nadat Ilse en ik zijn bedrijf hadden overgenomen. Vorig jaar overleed onze middelste zus, Wendy, aan een hersentumor, nadat ze tien jaar lang MS had gehad. Dan denk je wel ‘wat wil ik dan met mijn leven?’. Het zijn twee zware momenten geweest, en voor mij toch de bevestiging dat je veel uit het leven moet halen. Daarom heb ik die wereldreizen ook vóór mijn 30ste gemaakt. Je moet hier en nu leven. En doen wat je blij maakt, dat heb ik ook van mijn ouders meegekregen. Ik push op mijn beurt dan ook mijn dochter niet om de verzekeringen in te gaan, al had ik dat natuurlijk wel leuk gevonden.’
