Zijn eerste zaak moest hij na drie jaar sluiten. ‘Ik dacht: ik heb een mooie zaak, ik ben een leuke jongen, mensen komen vanzelf binnen.’ Niet, dus. Nu runt Anthony de Vries het succesvolle De Pizzabakkers. Met dank aan zijn naar pizza smachtende (zwangere) vrouw en zijn vader, die een coffeeshop runde.
Zoals de oprichter van De Pizzabakkers binnenloopt: net een model. Lang, linnen broek en overhemd. Aan zijn voeten hippe espadrilles. Onderzoekende blik, zachte, gereserveerde toon. Maar naarmate het gesprek vordert, gaat hij steeds meer op zijn praatstoel zitten. Hij tekent zijn stamboom op een vel papier, toont trots foto’s van zijn tienerkinderen.
‘Toen ik mijn vrienden vertelde dat ik een pizzarestaurant ging beginnen, lachten ze me uit’, begint De Vries. ‘Ze zeiden: ben je gek geworden! Hier op de Amsterdamse Haarlemmerdijk zijn er vijf pizzeria’s en dan ben jij nummer zes.’ Maar De Vries is ervan overtuigd dat zijn pizzarestaurant aanslaat. Nu is hij degene die het laatst lacht: inmiddels is De Pizzabakkers een franchiseketen met meer dan dertig vestigingen in steden als Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en Zwolle. Elke vestiging draait gemiddeld zo’n 700.000 euro omzet.
Wie is Anthony de Vries?Anthony de Vries (Renkum, 1968) groeide op bij zijn oma in Diemen. Na het vwo studeerde hij Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, daarna volgde hij een MBA-opleiding aan de University of Bradford in het Verenigd Koninkrijk. In 2006 opende hij zijn eigen lunchroom in Amsterdam: De Vries eten&drinken. Nadat die gedwongen in de verkoop ging, begon hij in 2009 De Pizzabakkers, samen met zijn echtgenote Margreet Leguijt en goede vrienden Dmitri Schokker en Siang-Lan Go.
Wat is het geheim van De Pizzabakkers?
‘Toen mijn vrouw zwanger was van ons eerste kind, had zij een enorme craving naar pizza. Elke avond gingen we ernaar op zoek, maar pizza smaakte overal hetzelfde en werd in dezelfde entourage opgediend. Behalve in één zaak. Daar pakten pizzaiolo’s een bol deeg, sloegen hem uit en die ging hup de houtoven in. Drie minuten later lag de pizza op je bord. Ik dacht: wat zij kunnen, kan ik beter én lekkerder.’
Hij bespreekt het idee met zijn vrouw en een bevriend stel – ‘dat ook van lekker eten houdt’ – en in 2009 ziet De Pizzabakkers: houtoven pizza & prosecco het licht. Zeven jaar later is het uitgegroeid tot een restaurantketen.
‘Onze eerste franchise-ondernemers werkten hiervóór in onze restaurants, in de bediening of de keuken. Ze kennen alle ins en outs. Alles wordt centraal geregeld, van inkoop tot administratie. Als dit jouw omzet is, moet dat jouw inkoop zijn. Wijk je structureel daarvan af, dan komen we een kijkje nemen in de keuken.’
Niet zoveel tomatensaus! Zeg je dan.
‘Nou ja, het gaat van je marge af. En op pizza’s is die enorm, alleen moet je er wel een heleboel van verkopen.’
Kun je zelf een pizza bakken?
‘Jazeker. We hebben alle vier een pizzabakkersopleiding gevolgd – mijn vrouw en ik, en onze twee vrienden. Als je me nu in de keuken zet, gaat het misschien de eerste keer niet goed – het is een tijd geleden dat ik het deed – maar ik draai er mijn hand niet voor om.’
De Vries vindt het belangrijk om niet achterover te leunen. ‘Zo van: nu heb ik mijn zaak, ik ben er. Dan gaat het juist beginnen. Ik druk onze franchise-ondernemers op het hart zélf in de zaak te staan. Een gastheer te zijn, die ervoor zorgt dat mensen een goede tijd hebben en terugkomen. Dat is hard werken. Tekenend voor ondernemers is dat ze eigenwijs zijn en koppig, en denken: jaja, ik doe dit wel even. Een valkuil.’
‘Dat mijn vader wiet verkocht, wist ik toen natuurlijk niet’
Peperduur behang
To know one is to be one en dat geeft De Vries ruiterlijk toe. Voordat hij met De Pizzabakkers begon, runde hij in 2006 een eigen lunchroom in Amsterdam: De Vries eten & drinken. ‘Ik dacht: ik heb een mooie zaak, ik ben een leuke jongen, mensen komen vanzelf binnen.’ Dat viel vies tegen. ‘Mijn peperdure behang en designlampen, de prachtige espressomachine. Mensen dachten misschien: wacht, ís dit wel een lunchroom? Uiteindelijk werkte het niet – na drie jaar moest ik de deuren sluiten – omdat het niet eenduidig was wat ik deed.’ Die vergissing maakt hij niet meer: duidelijker dan De Pizzabakkers kan bijna niet.
Dat De Vries begon met een eigen horecazaak, stond voor hem buiten kijf – met dank aan zijn vader die een coffeeshop runde. ‘Als kleine jongen kwam ik vaak in de zaak. Het beeld dat ik daarvan had, heeft me niet meer losgelaten. Dat mijn vader wiet verkocht, wist ik toen natuurlijk niet. Ik zag vooral iemand die de baas is, achter de bar staat, koffie zet voor zijn klanten en een leuke tijd heeft. Die gastvrijheid sprak me aan.’
Mede om die reden ging hij later Communicatiewetenschap studeren. Hij wilde ‘iets’ doen met evenementen, muziek, feestjes. ‘Ik heb mezelf, net zoals ik mijn vader toen zag, altijd achter een bar zien staan. Op feesten van anderen ging ik de drank regelen voor iedereen. Op die van mezelf – ter ere van mijn verjaardag bijvoorbeeld – wilde ik dat het achter de bar perfect geregeld was. Ik ben ook meer een gastheer dan een chef.’
Dat de ondernemer ervan houdt om mensen om zich heen te hebben, ligt misschien ook aan de manier waarop hij is opgegroeid. ‘Ik ben niet anders gewend. Het was altijd zoete inval bij ons thuis.’
