Zijn eerste fietsen verkocht hij vanuit het schuurtje van zijn ouders. Nu heeft hij een bedrijf met een omzet van 100 miljoen euro. Maar of dat de ceo van Stella Fietsen, Daan van Renselaar, nou echt veranderd heeft?
Met zijn 32 jaar – flinke dot gel in zijn haar – oogt Daan van Renselaar fris. Misschien ook wel omdat hij vaak op de fiets naar kantoor komt. ‘Lekker fris en fruitig aan de dag beginnen,’ noemt hij dat. Hij zetelt nu in een ruime directeurskamer aan het einde van de gang, maar nog niet zo lang geleden werkte hij tussen de medewerkers, one of the boys, iemand aan wie je alles kon vragen. ‘Ik werd de operatie ingezogen,’ zegt hij, ‘het was de hoogste tijd om op een rustiger plek in het pand te gaan zitten. Ik heb inmiddels ook een hele serie managers om me heen want ik kan nooit 550 man in mijn eentje aansturen.’
Kleine bouwkeet
Aan de wand van zijn kantoor hangt een ingelijste fotocollage. Het verhaal van Stella Fietsen begint links bovenin met een plaatje van een kleine bouwkeet achter het ouderlijk huis en eindigt vijf jaar en 23 foto’s later met een kiekje van het huidige pand – dat inmiddels ook al weer flink is uitgebreid. Daan is niet zo’n ‘terugkijker’ maar die eerste vijf jaar, hij kan niet anders zeggen, zijn krankzinnig snel voorbij gegaan. Glunderend: ’We zijn, met 20 procent, leider in de Nederlandse e-bike-markt. We hebben een jaaromzet van 100 miljoen euro en we groeien jaar in, jaar uit zo’n 30, 40 procent.’
Wie is Daan van Renselaar?Daan van Renselaar werd op 12 november 1987 in Zwolle als vierde in een gezin van vijf kinderen geboren. Hij volgde van 2003 tot 2006 de mbo-opleiding Manager Retail in Amersfoort. In 2010 heeft hij samen met Wilco van de Kamp Stella Fietsen opgericht. Van Renselaar is sinds 2012 getrouwd met Gera, ze hebben samen drie dochters. Het gezin woont in Nunspeet.
Komt u uit een ondernemersfamilie?
‘Mijn vader was ooit slager en had toen twee mensen in dienst en mijn moeder is niet echt een ondernemer maar ze weet heel goed hoe je iets aan de man moet brengen. Ze zeggen wel eens: ‘Daan heeft het lullen van z’n moeder en de commercie van zijn vader.’ Ik had op mijn 14de al een handeltje in gereedschap dat ik, met een paar euro winst per stuk, via Marktplaats verkocht. Ik zag overal geld in. Niet omdat ik zo graag rijk wilde worden; ik vond het gewoon een leuk spelletje.'
'ik was 19, kocht een ticket naar China voor 900 en ik ging'
'Toen ik klaar was met mijn mbo-opleiding, heb ik een half jaar voor twee meubelzaken hier in Nunspeet gewerkt. Ik hielp twee klanten per dag. Dat kostte me drie uurtjes, maximaal. De rest van de tijd besteedde ik aan schoonmaken, beetje opruimen en héél lang wachten. Daar werd ik echt helemaal gek van. Op een dag besloot ik mijn ontslag in te dienen. Mijn vader zei: ‘Ben je wel goed wijs? Je bent pas 19, wat ga je doen?’ Ik kon niets anders antwoorden dan dat ik nooit, echt nooit, meer voor een baas zou gaan werken. En dat ik naar China zou gaan om op de Canton Fair in Guangzhou te kijken of ik daar een product kon vinden dat ik in Nederland zou kunnen verkopen. Dus ik kocht een ticket voor 900 euro en…’
Wacht even: wat vonden ze ervan dat u zomaar naar China vloog?
‘Dat was geen vraag hè? Het was een mededeling. En ik wist precies wat ik ging doen. Ik heb alle mogelijke handeltjes bekeken – van koffiebekers tot dakgoten en van stoelen tot truien – en heb uiteindelijk met een stofzuigerfabrikant een deal gesloten. Ik heb daarna anderhalf, twee jaar lang stofzuigers verkocht, tot ik op een dag Wilco van de Kamp – met wie ik eerder in Nunspeet had gewerkt – tegen het lijf liep en we samen op het idee kwamen om elektrische fietsen te gaan verkopen. Wilco is een creatieve jongen en ik ben goed in sales; het leek ons wel een geslaagde combinatie en dat bleek ook zo te zijn.’
Was het een ideële keuze of zou u wat dan ook kunnen verkopen?
‘Nou, dat weet ik niet. Fietsen hebben me wel altijd aangesproken. En de stofzuiger is nogal een dood product.’
Beetje suf product vooral.
‘Ja, precies! En toen ging ik vrijheid en blijheid verkopen. Mijn klanten kwamen altijd vrolijk terug van een proefritje en als ze nog niet tevreden waren over de fiets wisten ze in elk geval zeker dat ze er op den duur wel een wilden kopen, omdat ze inzagen wat de meerwaarde er van was. Het is beter voor het milieu als die vervelende auto’s blijven staan en met een e-bike kom je nooit vermoeid en bezweet op je werk aan. Je staat, voor je gaat beginnen, dus al met twee-nul voor. Onder de eerste kopers zaten dan ook vooral veel forenzen. We zijn begonnen met één container en die was in no-time uitverkocht.’
Het interview gaat verder na de foto
