Christina van Spaendonck werd nog geen jaar geleden, op haar 26ste, ceo van schoenenbedrijf Van Lier in Breda. Haar vader, eigenaar Geert van Spaendonck, zag allang dat ze het in zich had. Maar hoe werken een zelfbenoemd datanerd en haar ietwat filosofische vader eigenlijk samen?
Geert van Spaendonck (62):
‘Ceo is een lastige job. Alle problemen in het bedrijf worden natuurlijk voornamelijk opgelost door allerlei mensen op hun eigen vakgebied, maar de echte shit blijft liggen. Eigenlijk ben je als ceo – naast degene met de visie die power heeft om iedereen mee te nemen en door te duwen – het afvoerputje voor hopeloze situaties, dingen die moeilijk zijn of mislopen. Die moet jij gaan oplossen. Problemen met investeringen, budgetten die uit de hand lopen, ontslagprocedures die niet opgelost raken: ik heb lang getwijfeld of ik Christina dat wel aan moest doen. Ze is mijn dochter en je wilt niet dat je eigen dochter ongelukkig zou zijn.’
‘Maar ik heb intussen geleerd om op mijn handen te gaan zitten. Zeker omdat ik óók niet altijd weet hoe iets opgelost moet worden. Soms zie ik ergens een probleem in en heeft zij al de oplossing bedacht. De vorige ceo ging met pensioen en kwam mij vertellen dat hij in Christina een opvolger zag. Dat Christina veel in haar mars had, was mij allang duidelijk. En het werd zo zoetjes aan duidelijk dat zij hiervoor geschikt was. Maar ik vond het gevaarlijk dat zelf te bepalen. Hij zag haar drive en het vermogen om het bedrijf te leiden.’
'Ik heb intussen geleerd om op mijn handen te gaan zitten'
‘Ik heb het bedrijf in 1991 overgenomen van de neven Van Lier. Ik ben dus niet, zoals ze zeggen, in een schoenendoos geboren. Het was toen al een oud bedrijf, dat richting de 200 jaar ging. Een bedrijf met een rijke geschiedenis, die ik erg mooi vind. We hebben hier een klein museum, waar je ziet hoe bijvoorbeeld in de jaren ’60 al een soort Birkenstock-achtige sandalen werden gemaakt, en hoe populair brogues waren in de jaren ’80. Destijds zaten op sommige schoenen wel een jaar levertijd. Het was nooit mijn intentie om hier weer een familiebedrijf van te maken – als eigenaar hou ik me bezig met innovatie, met de collecties, maar ik had ook een ceo erbij voor de dagelijkse operatie. Maar nu het zover is, vind ik het super. Ik wist niet dat het zo leuk was om samen met je kind te werken. Het is een soort thuisgevoel als je in je bedrijf komt, met de liefde die ik voor mijn dochter heb. Het is mooi hoe die flow of life doorgaat met haar. Als ik mijn laatste adem uitblaas, wil ik niet denken: heb ik het alarm wel goed op het pand gezet? Ik wil me daar juist helemaal vrij van maken. Ook emotioneel: er is een verleden en toekomst zonder mij.’
‘Ik ga meer af op mijn intuïtie dan alleen op data. Toch probeer ik net als Christina beslissingen heel zuiver en helemaal vrijgemaakt van emoties te nemen. We kunnen veel leren van econometristen – twee van mijn drie kinderen hebben econometrie gestudeerd – omdat ze zonder gedachten en sentimenten uit het verleden beslissingen nemen. Christina stelde een tijdje geleden voor om iets met Reels (korte video's op Instagram, red.) te doen. Zitten onze klanten daar? Mijn intuïtie zegt dan: dat is verspilde moeite. Maar het bleek toch te werken en dan ben ik blij dat zij dat heeft doorgezet. Je moet ook het lef hebben om ergens moeite en geld in te steken, te innoveren en te proberen. Je moet daardoor natuurlijk niet half failliet kunnen gaan, dat lijkt me duidelijk.’
Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Lees onderaan deze pagina andere afleveringen uit de serie.
