Gauthier Mulala had een bewogen jeugd. Tijdens zijn tienerjaren kreeg hij te horen dat hij en zijn ouders terug moesten naar Congo. De geboren Nederlander wist helemaal niets van dat land. ‘Teruggaan was echt een worst case scenario.’ En dus zat er maar één ding op: onderduiken.
‘Rond mijn zestiende kwam het bericht: mijn ouders en ik mochten niet in Nederland blijven. We moesten terug naar Congo. Tot die tijd hadden we als asielzoekers in onzekerheid geleefd. Pas op latere leeftijd ben ik gaan beseffen hoe stressvol dat voor mijn ouders moet zijn geweest.’
VeerkrachtVeel ondernemers weten hoe het is om te vallen en toch weer op te staan. In de serie Veerkracht laten we deze ondernemers aan het woord. Wat maakten zij mee en hoe kwamen ze hier sterker uit?‘Mijn ouders zijn eind jaren 80 naar Nederland gekomen, kort daarna werd ik geboren. We wilden natuurlijk niet weg. Ik was hier geboren en getogen en wist helemaal niks van Congo. Teruggaan was echt een worst case scenario.’
‘We woonden destijds in Ede. Toen bekend werd dat wij weg moesten, kwam het dorp in actie. Buren hebben protest aangetekend, vrienden hadden de krant ingelicht. We konden bij kennissen onderduiken. Dat was een best heftige tijd. We leefden in een compleet andere realiteit. Ik ging niet meer naar school, maar speelde tegelijkertijd nog gewoon buiten met de buurtkinderen. Die wisten allemaal waar ik zat.’
‘Die situatie heeft ongeveer een halfjaar geduurd. Naar aanleiding van het Van Harte Pardon-initiatief werd besloten dat migranten die al lang in Nederland verblijven alsnog een eerder geweigerde verblijfsvergunning toegekend krijgen. Eindelijk waren we veilig, en konden we ons leven opbouwen.’
