Marcel Huizing (Dirk): ‘Ik wilde bewijzen: ik ga het wél maken’

Huizing gooit het roer om. Hij brengt structuur in zijn maaltijden en begint met hardlopen. Samen met zijn vrouw doet hij nu aan crossfit, een fitnesscombinatie van gewichtheffen, atletiek en gymnastiek. Vier ochtenden per week werkt hij zich in het zweet. ‘Ik hoef geen sixpack. Het gaat erom dat ik me fit voel, ook mentaal. Ik ben altijd aan het denken. Ik sta altijd aan. Met crossfit ben je gefocust op die halter, om die omhoog te krijgen. Het maakt mijn hoofd leeg.’

Er is een andere reden dat Huizing zo met gezondheid bezig is. Hij is een jonge vader van twee kleine zoontjes. ‘Sporten houdt me jong. Ik wil mijn kinderen zien opgroeien, naar school zien gaan, misschien studeren. Dat wil ik allemaal meemaken. Als zij straks 20 jaar zijn, ben ik 64. Dat realiseer ik me maar al te goed. Ik wil een fitte vader zijn.’

Gemeen

Alsof het in de sterren staat geschreven, wordt Marcel Huizing geboren in een flat boven een Dirk van den Broek, in Amsterdam Osdorp. ‘Toen ik 4 jaar was, rende ik rondjes door de supermarkt’. Zijn vader is bedrijfsleider van drie vestigingen, zijn moeder heeft er gewerkt, zijn zusje. Zijn echtgenote is er nu inkoper, zijn neefje vakkenvuller. ‘Dirk van den Broek is een rode draad in mijn leven geweest. Ik voelde altijd al die verbondenheid.’

Druk druk druk hebben zijn ouders het, met hun fulltime banen. En dan werkt zijn vader ook nog eens op zaterdagochtend. Zijn anderhalf jaar oudere zus en hij zien hun ouders alleen ’s avonds bij het eten. ‘Dan namen we samen de dag door. Voor ons was dat heel normaal, dat we elkaar zo weinig zagen. Ik heb daar nooit last van gehad.’

Wel keek de jonge Huizing uit naar de woensdagen. Dan kwam oma hem ophalen van school. ‘Bij haar thuis stond een gedekte tafel te wachten, we keken samen de kinderbios op de tv. Een middag helemaal alleen met mijn oma, fantastisch vond ik dat. Ik denk toch omdat ik dan alle aandacht kreeg.’

‘Dirk was altijd al een rode draad in mijn leven’

De basisschooltijd was voor de jonge Huizing niet superleuk. ‘Ik was geen populair kindje. Ik was een mollig ventje met een brilletje. Niet op de voorgrond. En kinderen zijn keihard. Ja, die zeiden wel gemene dingen – ook tegen mij.’ Zijn zus komt voor haar broertje op als kinderen vervelend doen. ‘We zijn een twee-eenheid. Nog steeds hebben we een hele goede band.’

Ook zijn beslissing om aan amateurtoneel te doen, gaf steun. ‘Op de basisschool had je de eindmusical en dat vond ik ontzettend leuk om te doen. Dat je dan een andere rol aan kunt nemen en een verhaal vertelt. Dankzij amateurtoneel durfde ik veel meer te zeggen. Ik leerde vrijer worden, improviseren, snel op anderen in te spelen. Het is alweer anderhalf jaar geleden dat we er één organiseerden, maar bij een centrale supermarktbijeenkomst met 450 mensen in de zaal heb ik geen moeite om te praten. Ik vind het prima om in het openbaar een verhaal te vertellen.’

Die periode op de basisschool, heeft u daar een tik van gekregen?

‘Nee, dat niet. Maar het heeft me wel gevormd. Ik ben niet een heel open persoon, ik kijk liever de kat uit de boom. Als ik op een gegeven moment iemand vertrouw, laat ik me meer kennen. Maar daar gaat tijd overheen.’ 

Nog steeds kan Huizing er slecht tegen als hij ziet dat iemand wordt gepest, onrecht wordt aangedaan. Op de werkvloer ziet hij dat niet gebeuren. ‘We hebben een open cultuur, er heerst saamhorigheid. Maar we hebben wel duidelijke afspraken. Iedereen moet met respect worden behandeld. Doet iemand dat niet, dan wordt hij daarop aangesproken. Mensen kunnen zich anoniem melden als er een misstand is. Ik wil absoluut dat mensen zich veilig voelen bij ons.’

Bloed

Zijn basisschooltijd maakt dat Huizing zich vanaf dag één op de middelbare school anders opstelt. ‘Misschien uit overlevingsdrang: wat ik op de basisschool heb meegemaakt, laat ik hier niet gebeuren.’ Hij is naar eigen zeggen een lastige puber. Dat zijn ouders in die periode scheiden, helpt ook niet echt. ‘Ik was brutaal tegen de leraren, stelde vragen die niet over de lesstof ging, ik spijbelde. Waarom had ik school nodig? Ik kon me prima redden.’

'Mijn vader was bang dat ik de hele dag op de bank zou hangen'

Waar hij wél plezier uit haalt, is zijn bijbaantje als vakkenvuller bij de Hoogvliet (!). Gewoon in de praktijk bezig zijn, de levendigheid, de omgang met andere mensen dan op school. Zijn afkeer van de schoolbanken maakt dat Huizing op het vwo start, en te eindigen op de mavo. Die diploma haalt hij op zijn sloffen. Daarna is hij er helemaal klaar mee. ‘Dat was een van de weinige momenten dat mijn vader ingreep. Hij was bang dat ik de hele dag op de bank zou hangen. Hij wilde per se dat ik een vervolgopleiding ging volgen.’ Dat wordt de meao.

Niet dat het daar soepel gaat. Hij krijgt het aan de stok met zijn mentor. ‘Zij gaf commerciële economie, over balans en journaalposten, ik vond het totaal niet interessant. Ik zei tegen haar: 'Kun je me niet iets leren waar ik wél wat aan heb? Waarop zij antwoordde: 'Het wordt toch nooit wat met jou. Je eindigt in de goot.' Ja, heel onaardig. Maar nu ik ouder ben, snap ik wel dat ik het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Haar woorden zijn wel altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik wilde mezelf bewijzen: ik kom er wél, ik ga het wél maken.’ Huizing is nog een keer via Google op zoek gegaan naar zijn toenmalige mentor. ‘Gewoon, om met haar te praten. Ik heb haar jammer genoeg niet gevonden, de school bestaat niet meer.’ En de meao? Die maakt hij niet meer af.

Heeft u daar wel eens spijt van gehad?

‘Nee. Ik denk nog steeds dat je in de praktijk het meeste leert. Dan weet je beter wat er bij je past en wat niet. Wel zag ik later in dat de basis die je op school leert heel belangrijk is. Ik hoop dat mijn kinderen leren in reguliere schooltijd. Omdat ik weet wat het mij heeft gekost aan energie en tijd, om later toch die papieren te halen.’ 

Al meer dan 40.000 mensen tekenden de petitie van Marcel Huizing om de btw op groente en fruit te verlagen 

Avonduren

Want Huizing maakt een enorme inhaalslag. In de ochtend- en avonduren rondt hij de opleidingen af voor logistiek management en inkoopmanagement, hij haalt zijn NIMA-certificaat. Op zijn 34^ste haalt hij zijn bachelor Bedrijfskunde. ‘Misschien allemaal om ook aan mezelf te bewijzen dat ik het kan.’ 

Binnen Dirk vindt Huizing het belangrijk om zichzelf te blijven ontwikkelen, te groeien. Dat heeft hem mede gebracht op de plek van de hoogste baas. ‘Ik heb kansen gepakt, om kansen gevraagd. Vinger opsteken, je mouwen opstropen en ervoor gaan.’

Als hij in het magazijn werkt, lonkt de dynamiek van de afdeling inkoop. Als een collega weggaat en zijn pakket zoetwaren vrijkomt, denkt Huizing: die plek is voor mij. ‘Ik vroeg hem wat ik moest doen om zijn taak over te nemen. Hij zei dat ik eerst maar moest beginnen als assistent-inkoop. En zo ging dat eigenlijk door de jaren heen. Telkens als ik dacht: hier kan ik me in verbreden, nieuwe dingen leren, dan nam ik een volgende stap die me verder bracht. Ik houd wel van flinke uitdagingen. Die houden me scherp.’

Heeft u nog een wensenlijst?

‘Ik heb het bij Dirk fantastisch naar mijn zin. We zijn misschien niet het grootste, maar wel het krachtigste merk van Nederland. Ik vind het belangrijk om impact te maken, zoals met die petitie. Nu er steeds meer geel en blauw op straat komt, vind ik dat er méér rood bij moet. Anders wordt het zo saai. Daar hoop ik lang mijn steentje aan te mogen bijdragen.’

‘Privé ben ik een gelukkig man. Mijn echtgenote is voor mij een startpunt geweest van een nieuwe levensfase. Klinkt zwaar, is het niet. Door haar sta ik meer open voor alles, ben ik anders naar het leven gaan kijken. Ik ben meer in balans. Ik vind het heerlijk om elke ochtend op mijn werk te komen, heerlijk om elke avond thuis te komen. En die jongetjes, oh, die zijn zo’n intense rijkdom. Als ik denk aan wat ik nog te wensen heb, denk ik: niets. Ik heb het getroffen.’ 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.