Met je familiebedrijf in aardbevingsgebied? ‘Wakker liggen helpt niet’

Twee kapiteins op één schip, dat zijn ze niet. Toch hebben ze wat stormen moeten overwinnen in een regio geteisterd door aardbevingen. Hoe doen deze broer en zus dat?

Jacolien Venema – Bijsma (34)

‘Begin dit jaar hebben we de garage van mijn vader overgenomen. Een heel natuurlijk proces. Mijn broer Henry werkt hier al 11 jaar in de werkplaats. Hij wilde mijn vader altijd al opvolgen. Zes jaar terug – toen ik zwanger was en mijn baan als secretaresse verloor – zeiden mijn ouders: kom hier maar helpen met de administratie. Dat beviel en op den duur deed ik hier alles. Zo ontstond het idee om de zaak – die nu 33 jaar bestaat – over te nemen. Henry in de werkplaats, ik hier. Dat houden we goed gescheiden, geen twee kapiteins op een schip.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Lees onderaan deze pagina andere afleveringen uit de serie.

‘Het gaat allemaal goed, alleen die aardbevingen. Loppersum is het epicentrum, er zijn hier nauwelijks huizen zonder schade. We hebben angstige momenten gekend. Tijdens een aardbeving zat mijn moeder met mijn toen nog peuterdochter boven. Mijn moeder heeft slechte knieën, ik was bang dat ze niet veilig beneden zouden komen. Ook ons pand is afgekeurd. Het is een heel frustrerend proces van wachten, wachten, wachten. Nu op nieuwbouw, een heel lang proces.’
‘In mijn nieuwbouwhuis dat ‘aardbevingsbestendiger’ is gebouwd, zitten nu ook scheuren. Maar ze geloven niet dat het door de aardbevingen komt. Mijn vertrouwen in de overheid ben ik wel verloren. Bij de verkiezingen beloven politici van alles en nu wordt er weer gesuggereerd de gaswinning te hervatten. Tja, dat gaan ze op termijn toch wel doen. Prima, maar regel de compensatie dan eens netjes. Ik geloof niet dat dit alles voor extra spanningen tussen mij en Henry zorgt, we gaan er niet echt onder gebukt. Wakker liggen gaat ons niet helpen, het is zoals het is.’

‘Het is een heel frustrerend proces van wachten, wachten, wachten’

‘Ik was pas bij een BOVAG-dag en daar volgde ik een workshop over ‘Werken met Familie’. Ze vertelden daar dat families die samen een bedrijf runnen, vooral gericht zijn op het werk en nauwelijks weten wat er privé speelt. Dat is bij ons niet het geval. Onze dochters, ze zijn zes en acht, zijn de beste vriendinnetjes. Mijn ouders wonen hierboven. Soms haal ik ze op van school, de andere keer doet Henry dat. We eten ook vaak boven bij mijn ouders. Woensdagmiddag past mijn moeder op de meisjes. Mijn vader loopt hier ook elke dag rond. De ene keer sleutelt hij mee, de andere keer haalt hij een auto op.’

Henry Bijsma (43)

‘Ik heb eerst in een andere garage als assistent-bedrijfsleider gewerkt, daar kwam een overname aan. Toen ben ik hier bij mijn vader begonnen. Van begin af aan met het plan om het later over te nemen. Mijn moeder deed toen nog de administratie, handmatig. Dat lukt wel als er een of twee auto’s op een dag komen, maar met een doorloop van tien tot vijftien auto’s niet. Je kunt zo hard werken als je wilt maar als de boekhouding niet op orde is, ben je nergens.’
‘Ik ben wel trots op hoe we het nu samen doen, het gaat prima zo. Mijn ouders waren altijd aan het werk, wij niet. In de zomer gaat eerst Jacolien met vakantie, daarna ik. Ik maak wel lange dagen, we zijn een dorpsgarage, een goede service is dan zó belangrijk. Sommige klanten hebben mijn privé-nummer. Ook mijn vader is trots op ons, dat merkte ik pas nog. Hij gaat nu vaker met mijn moeder een weekendje weg. Ze redden zich wel met z’n tweetjes’, zei hij pas nog tegen een klant. Dat is mooi.

‘Natuurlijk maak ik me soms kwaad, maar wat doe je eraan’

‘Jacolien en ik vullen elkaar goed aan. We zijn allebei erg geordend en gestructureerd. Kijk, dit overzichtsbord met de mapjes met facturen en bijbehorende autosleutels heb ik ook meteen opgehangen. Jacolien doet de meeste klantencontacten. Ze voert ook – vaak samen met mijn vader – de gesprekken over de schade door de aardbevingen en alles wat daarbij komt kijken. Ik hoop echt dat we snel een nieuw pand kunnen bouwen. We hebben zoveel plannen, maar alles ligt al jaren stil.’
‘Als ze nu akkoord geven voor nieuwbouw, dan duurt het toch nog anderhalf tot twee jaar voordat de bouw kan beginnen. Ik heb echt meer ruimte nodig in de werkplaats. Tien jaar geleden hadden we al het plan om fors uit te breiden, maar toen begon deze poppenkast. Natuurlijk maak ik me daar soms kwaad over, maar wat doe je eraan? Dat kalme hebben we allebei. Maar als er iets is, zeggen we dat wel meteen. Natuurlijk gaan we wel eens samen zitten om te evalueren, maar daar wacht ik meestal niet op. Ik heb er niet zo’n moeite mee om direct te zijn en Jacolien ook niet. Weet je, we zijn hier allebei opgegroeid en dan weet je wel hoe de vlag waait.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.