Zijn vader ging werken bij de Avro in Bussum omdat hij, voordat hij vlieger was geworden, elektrotechniek had gestudeerd, maar werd later alsnog krijgsgevangene gemaakt omdat ze bang waren dat hij misschien voor de Engelsen zou gaan vliegen. ‘Hij werd in een kamp in Oost Europa opgesloten, wist vijf keer te ontsnappen maar werd ook vijf keer weer opgepakt’, zegt Bruinsma. ‘Uiteindelijk werd hij, aan het eind van de oorlog, door de Russen bevrijd.’
Zeven jaar later werd Bruinsma geboren, het eerste kind uit het tweede huwelijk van zijn vader die inmiddels als vliegenier bij de Koninklijke Marine werkzaam was. De eerste uitzending was naar Biak, een eiland vlakbij Nieuw Guinea. Vader werkte op het vliegveld, moeder deed het huishouden. In hun vrije tijd waren ze heel ondernemend; er werden picknicks georganiseerd, en zeiltochten voor al het personeel op het eiland.
'Mijn jeugd was één groot, fantastisch avontuur'
'Ik was vier toen we vertrokken en zeven jaar oud toen we weer naar Nederland terugkeerden. Ik herinner me alles nog uit die tijd: het overwoekerde vliegveld voor onze deur, de kapotgeschoten, verroeste landingsboten op het smalle strand, palmbomen die over de zee gebogen hingen, vliegtochten over de eindeloos uitgestrekte jungle naar andere nederzettingen, hoe ik een sinaasappel pelde en de schillen in de diepte liet vallen, hoe ik bij mijn vader op schoot zat, met de stuurknuppel in mijn handen, de benauwde blik van de co-piloot… Het was één groot, fantastisch avontuur.’
Was het niet moeilijk om dat allemaal achter te laten?
‘Nee, want daarna kwam er wéér iets spannends: we verhuisden niet veel later naar Italië, waar mijn vader zijn Nederlandse salaris in Amerikaanse dollars kreeg uitbetaald en we dus een heel goed leven konden leiden. De supermarkt lag vol spullen die je in Holland nog niet kon krijgen, ik ging naar een internationale school, maakte veel vriendjes met wie ik – daar begint mijn liefde voor spellen echt te bloeien – eindeloos Monopoly speelde. Wel drie potjes per dag. Het werd een passie die ik nooit meer kwijt zou raken.’
Dat was natuurlijk dé manier om snel met anderen in contact te komen: spelletjes spelen.
‘Zo heb ik er nooit naar gekeken, maar ik heb zeker geleerd om dingen aan te pakken. Niet benauwd zijn.’
Maar ook: niet snel binden, want voor je het weet moet je je koffers weer pakken.
‘Dat is waar. Ik ben op die manier ook wel een paar mensen in mijn leven kwijtgeraakt. Het zijn niet alleen maar mooie herinneringen.’
En ook de rest van zijn jeugd, leest als een avonturenboek. Toen het gezin naar Ibiza verhuisde, brak een onrustige tijd aan. ‘Ik was een puber, lag met mijn kleren aan in bed, klaar om ’s avonds laat de Mobylette buiten gehoorafstand te duwen en naar het dorp te sjezen om daar feest te gaan vieren, het ging niet goed op school en toen besloten ook mijn ouders ook nog uit elkaar te gaan. Ik ging rond mijn vijftiende, zestiende voor een bedrijf op het eiland mini-bungalows verkopen en monsterde niet veel later aan op een bramstagschoener, een groot zeewaardig jacht, om daar twee jaar lang mee rond het eiland te varen. Daarna ben ik naar Nederland verhuisd waar ik introk bij een familie in Amsterdam die op een werf in Wormerveer een jacht lieten bouwen.’
De jonge Michael reisde iedere dag op en neer, werkte mee als een manusje-van-alles, gaf op tekeningen aan hoe de diverse leidingen op het schip konden worden aangebracht, had het uitstekend naar zijn zin, maar op een dag had hij er genoeg van om te moeten blijven zeuren over een hoger salaris dat hem was beloofd en besloot hij zijn biezen te pakken. Wat volgde was twaalf ambachten, dertien ongelukken.
‘Ik heb bij een reclamebureau gewerkt, op de afdeling retouren van Prénatal, als reserveringsmedewerker bij Iberia Airlines, ik ben chef bij een groot winkelbedrijf geweest, assistent-makelaar – ik sla vast nog wat over – tot ik uiteindelijk, op mijn 38ste, op het idee kwam om Amerikaanse spellen in Nederland te gaan verkopen. De omstandigheden waren erg gunstig: niemand anders deed het. Ik begon met het Magic-ruilkaartenspel, daarna kwam Pokémon, moest ik personeel in dienst gaan nemen, ging zélf spellen uitgeven… afijn, ik weet niet of het waar is, maar ik heb ergens opgevangen dat 999 Games inmiddels op de derde plaats staat van speelgoedleveranciers in Nederland.’
Van lichtmatroos tot spellengigant. Is er eigenlijk iets wat u niet kan?
‘Ik kan alles. Tot blijkt dat ik het niet kan, natuurlijk.’
Wat zou u nog willen kunnen?
‘Beter worden. Ik heb in 2020 lymfeklierkanker gehad. Die kankercellen zijn met een zware chemokuur weggewerkt en zo’n vijf maanden na die behandelingen ging ik me ook een stuk beter voelen, maar de futloosheid die ik vóór de diagnose voelde, is helaas teruggekomen. Ik heb net nog een telefonische meeting gehad met de mensen die ons nieuwe kantoor in Almere moeten gaan bouwen en ik merk dat ik daar enorm van moet bijkomen. Ik heb zó weinig energie; ik ben momenteel echt arbeidsongeschikt. Ik heb een zeurderige pijn in mijn rug en in mijn lies die volgens de doktoren te maken zou kunnen hebben met een afgeknelde zenuw. We gaan het zien.’
'NIET ZEUREN, NIET STIL BLIJVEN ZITTEN, DOORGAAN'
Bent u niet bezorgd?
‘Nee. Ik ben nooit pessimistisch geweest. Ook niet toen ik voor die behandelingen in het ziekenhuis lag. Dat zal óók met die jeugd te maken hebben gehad: niet zeuren, niet stil blijven zitten, doorgaan.’
Als het leven een spel is, wat zijn dan de belangrijkste regels die u tot nu toe hebt geleerd?
‘Fair blijven, dankbaar zijn en mensen goed behandelen. Als je dat doet – zowel privé als zakelijk – maak je vrienden voor het leven. Ik knok voor mijn eigen zaak, maar ook voor die van, bijvoorbeeld de Duitse uitgever van de spellen waarvan ik de rechten voor Nederland heb gekregen; ik zal nooit proberen iemand af te knijpen, ben altijd opbouwend geweest, heb mijn ideeën gedeeld en wist zo in de loop der jaren een goede naam op te bouwen. Denk ik.’
En welke minpuntjes mag ik noteren?
‘O! Eh… nou, daar zijn we het gesprek mee begonnen: ik ben soms iets te gemakzuchtig waardoor ik wel eens fouten maak, of nee, laat ik het zo zeggen: waardoor ik dingen doe, die ik beter niet had kunnen doen. Ik heb me tien jaar lang kapot gewerkt, maar daardoor ook te weinig aandacht besteed aan de oudste twee kinderen uit mijn eerste huwelijk. Dat had beter gekund. Achteraf gezien.’
Is het nog te herstellen?
‘Daar ben ik mee bezig. Ik weet dat niet alles meer kan worden rechtgetrokken, maar zij hebben me er ook van weten te overtuigen dat ze zich er ongelukkig over hebben gevoeld.’
Is het de prijs voor een passie?
‘Ja, misschien wel. Gelukkig vinden ook zij het hartstikke leuk dat ik juist met zoiets moois mijn succes heb behaald. Ik maak mensen blij door hen spullen te verkopen waar ik zelf ook veel plezier aan beleef. Dat is eigenlijk het hele verhaal.’
Wie is Michael Bruinsma?Michael Bruinsma (1952) werd geboren in Den Haag. Hij is directeur-eigenaar van 999 Games. Meerdere spellen – waaronder Elfenland, De Kolonisten van Catan en Machiavelli – werden uitgeroepen tot ‘Speelgoed van het Jaar’. Tijdens het ‘Speelgoed van het Jaar’-gala van 2021 kregen drie van Bruinsma’s spellen een gouden medaille. Het bedrijf heeft inmiddels vijfenveertig personeelsleden en een jaaromzet van 33 miljoen. Er zijn vergevorderde plannen om binnen Almere, de vestigingsplaats van 999 Games, een nieuw pand te laten bouwen.
Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.