Zeldzame aardmetalen heten ze en het klinkt alsof je hun namen uit je duim zuigt: zirkonium, niobium, yttrium, dysprosium en hafnium. Vooral voor ict en moderne batterijtechniek zijn ze onmisbaar. Het gaat om kleine hoeveelheden, die voor een groot deel uit China komen. En om Chinezen heen werken om in het bezit van aardmetalen te komen, is niet eenvoudig. Niet lang geleden hebben onderzoekers anoniem geprobeerd 500 kilo dysprosium (belangrijk in de ict) aan te schaffen via een productieketen die niet op een of andere manier werd gecontroleerd door China. Dat bleek onmogelijk. Dat is een probleem omdat het er meer en meer op lijkt dat China voor de eigen groei en ontwikkeling zoveel grondstoffen gebruikt dat er praktisch niets meer over is om te exporteren. Zo blijven landen als Nederland verstoken van grondstoffen die essentieel zijn voor hun economie. Het beste recept is op zoek te gaan naar andere bronnen
Maar het is opvallend dat er in Europa door Europese bedrijven nauwelijks wordt gepraat over de eigen voorraden. Europa heeft geen zeldzame aardmetalen, is de algemene mening. Dat moet zijn: in Europa worden ze niet gewonnen. Wat waar precies ligt, is niet bekend en de ertslagen die wél bekend zijn, liggen vaak in natuurgebieden. Plannen voor winning stuiten dus op vroeg alarm van natuur- en milieuorganisaties.
De stoffen zijn er dus zeker en de bekende vindplaatsen zijn nog goed gevuld ook. Dus er is geen vuiltje aan de lucht? Zeker niet. Zolang bedrijven voor hun grondstoffen afhankelijk zijn van slechts één exporterend land buiten Europa dat bovendien veel grondstoffen zelf gebruikt, is er reden voor bezorgdheid in de boardrooms en de parlementen. Laten we zeldzame aardmetalen eerst eens goed in kaart brengen en mogelijke winmethoden onderzoeken. Dus niet nu al roepen: We gaan ze nooit uit de grond halen. Er komt misschien een moment dat de welvaart er van af gaat hangen. In de tussentijd zou Europa moeten investeren in betere bilaterale contacten met exporterende landen om betere deals mogelijk te maken.
